De bijna 300 club

Op de laatste mooie lentedag van oktober besloten mijn vrouw en ik nog een lekkere cabriorit te maken. We reden een prachtige route langs de Lek en via de Diefdijk helemaal door naar Asperen en Acquoy om op zoek te gaan naar een terrasje. ‘Linge-zicht’ klonk aantrekkelijk, en nadat we een paar keer door het kleine plaatsje waren gereden, vonden we eindelijk een klein weggetje om de kerk om bij deze uitspanning uit te komen. De dikke heupen van de Turbo pasten maar net op het smalle dijkje, toch reden we niet in verboden gebied. Even verderop vonden we uiteindelijk het terras, waar we wel heel dicht langs de tafeltjes moesten rijden. Het dakje was open, dus contact met de gasten was snel gemaakt. Maar een welgemeend ‘sorry’ hier en daar, en een vrolijke opmerking over het geluk van zo’n mooie zonnige dag werden beantwoord met boze blikken. Er volgde commentaar over dat het belachelijk is om hier te rijden, en zei daar iemand nu daadwerkelijk “patser…”? De opgestoken duimpjes die ik in eerste instantie nog aanzag voor complimenten over de auto bleken het cynische equivalent van de opgestoken middelvinger te zijn. De parkeerplaats bleek volledig ingenomen te zijn door elektrische fietsen, en de uitbater leek ook niet zo gediend van ‘ons soort mensen’. We besloten ons geluk maar ergens anders te gaan beproeven. Jammer, want aan het plekje lag het niet.